Vandaag keurde het Vlaams Parlement unaniem het voorstel van resolutie goed over de Mahsa (Jina) Aminiprotesten. Karin is hiervan mede-indiener omdat ze van oordeel is dat het recht op vreedzaam protest onder alle omstandigheden zou moeten gewaarborgd worden en ze verwacht een krachtig signaal van de Vlaamse overheid, zowel rechtstreeks als bij de relevante Europese en internationale fora, om de Iraanse overheid het gewelddadige optreden tegen protesten onmiddellijk te laten stoppen.

Lees hier de unaniem goedgekeurde resolutie

Lees hier de tussenkomst van Karin in de plenaire zitting van het Vlaams Parlement:

Beste collega’s, vrouwen die het voortouw hebben genomen in het proces tegen het regime in Iran zijn niet meer van plan om stilzwijgend hun onderdrukking en de miskenning van hun rechten te ondergaan. Ook jonge schoolmeisjes scanderen sinds gisteren ‘Vrouwen, Leven, Vrijheid’. Dit volksprotest gaat niet over economie of gasprijzen of dergelijke, zoals in 2019, maar om vrouwenrechten.

Iraanse vrouwen komen al wekenlang massaal op straat in de nasleep van de dood van Mahsa Amini, na haar brutale arrestatie door de zedenpolitie omdat ze haar hoofddoek niet droeg conform de geldende voorschriften. Gestorven of gedood, enkel en alleen omdat een haarlok zichtbaar was. Zij was een gewoon meisje van 22 jaar, dat in Teheran op bezoek was, zich niet bemoeide met politiek, en al helemaal geen politiek statement wilde maken met die onbedekte haarlok. Mensen herkennen zich daarin en voelen zich geraakt door het gebeuren. Ongeacht hun afkomst, hun opleiding of hun religieuze overtuiging gaan vrouwen en mannen nu massaal de straat op. Die eensgezindheid is nieuw in het protest tegen het regime in Iran, dat zoals verwacht op repressieve wijze optreedt tegen zijn eigen bevolking. Dat zijn mensen die allemaal hetzelfde willen: gelijke rechten en vrijheid.

Wij hier in Vlaanderen staan soms te weinig stil bij wat zich daar in Iran afspeelt. Protesten tegen onverbloemde en routinematige mensenrechtenschendingen, tegen wrede repressie, onrecht, discriminatie en inperking van vrijheden vergen een kracht en onverschrokkenheid die moeilijk te bevatten zijn voor wie in vrijheid leeft. Wat demonstranten in Iran drijft, is woede. Woede over het onrecht dat hen wordt aangedaan en over de vrijheid die hen wordt afgenomen.

Die protesten in Iran komen ook niet uit het niets. De brutale dood van Mahsa Amini is enkel de spreekwoordelijke druppel. Vrouwen willen al geruime tijd opnieuw controle over hun leven en hun lichaam. Vrouwen willen keuzevrijheid. Vrouwen willen gelijke rechten. Vrouwen willen respect en gelijkwaardigheid. Al jaren staan vrouwen in Iran in de frontlinie om deze voor ons fundamentele en evidente mensenrechten op te eisen. De hoofddoek is voor vrouwen in Iran een zichtbaar symbool van hun dagelijkse onderdrukking door het regime. Vrouwen vechten daar al jaren tegen dit symbool, dat aan hen niet opgelegd moet worden maar dat een keuzevrijheid moet zijn.

Mensen worden geslagen en afgeranseld, beschoten of gearresteerd. Ze verdwijnen voor dagen of weken in politiecellen of er wordt nooit meer iets van hen vernomen. Alleen omdat ze opkomen voor hun vrijheid in Iran en omdat het tijd is hun stem te laten horen.

Op tal van plaatsen keren moedige demonstranten telkens weer terug naar de straat om te protesteren tegen onrecht en onderdrukking, in het volle besef dat de autoriteiten ook dit protest waarschijnlijk weer zullen neerslaan. Wellicht nog gewelddadiger en bloediger dan de vorige keren, om de kans op herhaling te verkleinen. Dat is nu eenmaal de strategie in het draaiboek van het autocratische regime in Iran.

In dit voorstel van resolutie, dat wordt gedragen over de grenzen tussen meerderheid en oppositie heen, klagen we niet alleen dit onrecht aan maar ook de zoveelste brutale reactie van het regime op de legitieme eis van gelijke rechten, meer vrijheid en meer democratie. Ons voorstel van resolutie is een ondersteuning, een betuiging van solidariteit met de vrouwen die met gevaar voor eigen leven strijden voor gelijke rechten en die niet meer willen zwijgen.

Beste collega’s, vrijheid is niet vanzelfsprekend. Het vergt moed om haar te verwerven, waarna zij gekoesterd en met zorg onderhouden moet worden. De stem van de demonstrant is niet alleen een roep uit protest maar ook een boodschap van hoop. Dictators kunnen het vrije woord smoren, het internet platleggen, kranten sluiten en perscensuur opleggen, dissidenten en betogers oppakken, in gevangenissen stoppen en zelfs laten verdwijnen. Maar zelfs een despoot of een extremistische ideologie is niet in staat ideeën te wissen of de drang naar vrijheid te doven. Dat mogen we nooit vergeten. Mijn fractie zal dan ook met volle overtuiging dit voorstel van resolutie goedkeuren. (Applaus bij de N-VA, cd&v, Open Vld, Groen en Vooruit)